Nowoczesny proces fotograficzny powstał w ciągu pierwszych dwudziestu lat poprzez udoskonalanie i ulepszanie znanych wcześniej procesów.
Pierwszą trwałą fotografią był obraz wyprodukowany w 1826 roku przez Josepha-Nicéphore'a Niépce'a, francuskiego wynalazcę. Obraz powstał na wypolerowanej cynkowej płytce pokrytej asfaltem syryjskim. Produkcja tego zdjęcia wymagała ośmiogodzinnej ekspozycji w słoneczny dzień. Bitum twardnieje pod wpływem ekspozycji na światło. Nieutwardzony materiał może być zmyty olejkiem lawendowym, otrzymany w ten sposób negatyw można pokryć farbą litograficzną i odcisnąć na papierze tworząc druk. Później Niépce eksperymentował ze związkami srebra, bazując na odkryciu Johanna Heinrich Schultza z 1724 roku. Odkrycie to polegało na tym, że chlorek srebra zmieszany z kredą ciemnieje po wystawieniu na działanie światła.Podczas rewolucji przemysłowej dagerotyp stał się popularnym sposobem robienia fotografii portretowej w klasach średnich. Dagerotypista Augustus Washington brał od 50 centów do 10 dolarów za odbitkę. Jednakże odbitki dagerotypowe były bardzo delikatne i nie umożliwiały kopiowania (powielania). Fotografowie naciskali na chemików by Ci udoskonalili proces robienia odbitek na większą skalę i dużo tańszych, co z kolei przywiodło ich do procesu Talbota.
W 1884 roku George Eastman wynalazł suchy żel, który nakładał na papier lub film, dzięki temu fotografowie nie musieli nosić fotograficznych płytek i innych ciężkich chemikaliów. W czerwcu 1888 roku aparat Kodak Eastmana wszedł na rynek ze sloganem reklamowym: "You press the button, we do the rest" (Ty naciskasz guzik, my robimy resztę). Rok 1901 był rokiem, kiedy fotografia zaczęła być dostępna dla amatorów.
W XX wieku fotografia rozwinęła się bardzo szybko jako komercyjna usługa.Mimo iż fotografia barwna była rozwijana w wieku XIX to jednak początkowe eksperymenty nie zdołały uniknąć blednięcia koloru. Do około lat 70. XIX wieku dostępne emulsje nie były 'wrażliwe' na światło zielone i czerwone. Pierwsze trwałe zdjęcie kolorowe zostało zrobione w 1861 roku przez szkockiego fizyka Jamesa Clerka Maxwella.
Kilka nadających się do patentu sposobów produkcji zdjęć zostało wymyślonych w 1862 roku przez dwóch francuskich wynalazców, pracujących oddzielnie – Louisa Ducosa du Hauron oraz Charlesa Crosa. Praktyczne metody na uczulenie halogenków srebra na zielone i później pomarańczowe światło zostały wynalezione 1873 i 1884 roku przez Hermana Vogela. (Pełna czułość filmu na barwę czerwoną nie została odkryta do wczesnych lat XX wieku). W pełni kolorowa płytka zwana autochromem nie została wprowadzona na rynek do roku 1907 roku. W autochromie szklana płytka pokryta była barwną mozaiką mikroskopijnych ziarenek skrobi ziemniaczanej w kolorach czerwonym, zielonym i niebieskim a całość pokryta była emulsją panchromatyczną do fotografii czarno-białej. Podczas ekspozycji światło przenikało przez różnokolorowe ziarenka a po wywołaniu do pozytywu powstawał barwny obraz w naturalnych kolorach. Jedyną wadą była konieczność "długiego" czasu naświetlania płyt autochromowych. Siergiej Prokudin-Gorski wynalazł inny system fotografii kolorowej polegający na trzech oddzielnych monochromatycznych naświetleniach nieruchomych scen poprzez czerwony, zielony i niebieski filtr.Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_fotografii#Pocz.C4.85tki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz